Use case'ler, bir kullanıcının belirgin bir amaca ulaşabilmek için yazılımsal bir sistem içerisinde atması gereken adımları tanımlamak için kullanılırlar
 
Use case analizi ise, geliştirilecek yazılımın gereksinimlerini elde etmek ve düzenlemek için kullanılan bir yazılım modelleme tekniğidir. Bu analizin öncelikli amacı; sistemi kullanıcı perspektifinden tasarlamak, sistemsel davranışları bizzat kullanıcılarının diliyle ifade etmek ve olası tüm sistemsel davranışları detaya inmeden üst seviyede ortaya koymaktır.
 
Diğer yandan; sistemin fonksiyonel gereksinimlerini, sistemin ne şekilde kullanılacağını, kullanıcıların sistem içerisinde bürüneceği rolleri, kullanıcıların etkilerine bağlı olarak sistemin ne gibi tepkiler vereceğini, müşteri yada kullanıcıların sistemden hangi faydaları elde edeceğini açık bir şekilde ortaya koymak da bu tekniğin amaçları içerisinde yer almaktadır.
 
Use case'ler aracılığı ile bir sistemin fonksiyonel gereksinimleri kolayca tanımlanıp, yönetilebilir ve bu şekilde belirlenen kapsam içerisinde kalmak kolaylaşır. Fikirler; müşterilere, geliştirme ekibine, yöneticilere ve proje içerisindeki diğer paydaşlara hızlı, kolay ve anlaşılabilir bir şekilde aktarılabilirler. Tüm bu avantajlar, use case analizinin, bir sistemin fonksiyonel gereksinimlerinin tanımlanması noktasında en sık kullanılan tekniklerden biri olmasını sağlamıştır.
 
Use Case Diyagramı
Use case diyagramı, bir uygulamanın yada sistemin kimler tarafından kullanıldığını ve söz konusu kullanıcıların bu uygulama yada sistemle neler yapabildiklerini özetlemek amacıyla kullanılan bir UML diyagramıdır. Başka bir deyişle, bu diyagramın amacı, sistemin hangi fonksiyonlarının hangi aktörler tarafından gerçekleştirileceğini ve use case'ler arasındaki ilişkileri göstermektir. Dolayısıyla bir use case diyagramının dört temel bileşeni vardır;
1.       Use case olarak adlandırdığımız sistemsel fonksiyonlar
2.       Aktörler (Kullanıcılar, Müşteriler, Diğer sistemler)
3.       Use case'ler ve aktörler arasındaki ilişkiler
4.       Sistem
 
Sistemsel gereksinimler analiz edildikten sonra elde edilen fonksiyonlar use case'ler şeklinde ifade edilir. Aslında, use case'ler fonksiyonel gereksinimlerin belirli bir formata bağlı kalınarak yazılmasından ibarettir. Use case'ler sistemin fonksiyonel olmayan gereksinimleriyle ilgili bilgi içermezler.
Diğer yandan, bu fonksiyonları yerine getirecek, yani sistemle etkileşime geçecek kullanıcılar aktör olarak adlandırılır.  Aktörler, bir insan olabileceği gibi; harici bir donanım yada başka yazılım sistemleri de olabilir.
Use case'ler ve aktörler belli olduktan sonra bu ikisi birbiriyle ilişkilendirilerek use case diyagramı oluşturulur. Bir use case'le aktör arasındaki ilişki, sözkonusu aktörle use case'i birbirine bağlayan bir çizgiyle ifade edilir. Böylece hangi aktörün sistem üzerinde hangi fonskiyonu çalıştırabildiğini göstermiş oluruz. Diyagramda yer alan aktörler en az bir use case'le ilişkili olmak zorundadır.
 
Use Case Örneği;
 

 
Örnekler : https://www.uml-diagrams.org/use-case-diagrams.html
 

 
Use Case Diyagramı Çizilirken Dikkat Edilmesi Gereken Hususlar
Use case diyagramları, karmaşa oluşmadan amacına uygun bir şekilde oluşturulması için aşağıdaki kurallara dikkat edilmelidir.
 

  • En önemli unsur Use Case'lerin isimlendirilmesidir, isim verilirken Use Case'den beklenen işlevi de içerecek şekilde Emir kipi kullanılmalıdır.
  • Aktörler, Belli bir roldeki sistem kullanıcı olduğu gibi ortak beklentileri olan kullanıcı grupları da olabilirler. Entegrasyon sağlanan dış sistemlerde aktör olarak gösterilir.
  • Yalınlığı bozmayacak şekilde gerekli hallerde include ve extend ilişkileri kullanılmalıdır.
  • Diagramın amacına uygun olarak ihtiyaçların ifade edilmesini güçlendirmek için Notlar kullanılabilir.

 
From <http://is-sanalisti.blogspot.com/2013/07/use-case-analizi-1-use-case-diyagramlar.html>